Op naar de Gouden Driehoek..

Hallo iedereen, een goede morgen vanuit Chiang Mai. Welkom in het verre noorden van land waar het kurkdroog is. Hartelijk dank voor de leuke reacties op het verslag en de foto’s van de Karen Longneck bergstam. Er leven hier nog meer interessante hill-tribes en die ga ik zeker binnenkort bezoeken. De overstromingen in het zuiden van Thailand beginnen catastrofale vormen aan te nemen en het leed is nog lang niet geleden als we naar de weersverwachting kijken. 50 mensen vonden ondertussen de dood en sommige zelfs omdat ze zonder drinkwater of voedsel zaten.

De Thaise regering is bezig met het maken van een nieuwe wet die buitenlanders die ouder zijn dan 50 jaar verbiedt met een Thaise vrouw te trouwen. In Cambodja schijnt die wet al te bestaan. Men vindt hier dat het de leeftijdverschillen vaak te groot zijn waardoor er binnen dit soort huwelijken veel problemen ontstaan. Ook zijn er veel buitenlanders die een Thaise vrouw trouwen om een soepeler verblijfsvergunning los te peuteren. Ben je niet getrouwd dan moet je nl. voor een ‘retirement visum’ 800.000 baht (zo’n 20.000 euro) jaarlijks op je bankrekening hebben staan; ben je niet getrouwd dan is dat maar de helft. Zouden buitenlanders buiten Thailand toch met een Thaise trouwen dan wordt het huwelijk hier niet erkend. Binnen de Nederlandse grondwet zou een dergelijke regeling waar de discriminatie van afdruipt niet mogelijk zijn. Natuurlijk is de wet zinvol als uitwassen voorkomen kunnen worden. Hier verwacht men dat de wet in no-time door het parlement zal worden gejaagd. Als de Thaise dames toch een buitenlander willen trouwen moeten ze vlug zijn en anders zal hij binnenkort onder de 50 moeten zijn. Ik vraag me dan wel af of er überhaupt wel buitenlandse mannen onder de 50 hier wonen. Ik vermoed dat de oudere westerse mannen hun centjes meer voor zichzelf gaan houden en dat er door die regeling minder kapitaal van de buitenlander naar de Thaise families doorgesluisd zal worden. Waarschijnlijk zullen de Thaise dames hun werkterrein meer gaan verplaatsen naar het segment ’jonger dan 50’ waardoor mij eindelijk wat meer rust wordt gegund en retirement weer echt retirement zal gaan betekenen.

Voordat ik tijdens m'n reisje naar de ‘Gouden Driehoek' kon gaan had ik eerst nog 2 dagen en nachten in voorarrest in m’n guesthouse moeten doorbrengen omdat het regende als in een moesson, 48 uren aan een stuk plensbuien.
Ik had wel m’n studieboek bij me maar was helemaal niet op die onvoorspelde weeromslag voorbereid. Je kon nergens naar toe. Ik kon nog niet eens naar een verafgelegen winkel om wat regenkleding aan te schaffen. Twee keer per dag moest ik er wel door om wat te eten en dat leverde ook een nat pak op. Ik had net genoeg kleding om 1 set droog te houden. Op m’n kamer was ik vanwege atmosferische storingen aangewezen op de tv zenders ’Abu Dhabi Sport 3’ en de Amerikaanse businesszender “CNBC’ waar af en toe wat nieuws was over de ramp in Japan. Die 2 dagen duurden langer dan een week. Ook was in een grote zaal van het complex een rockorkest aan het oefenen; ze begonnen om elf uur avonds en rockten door tot midden in de nacht. Toen ik daarover klaagde kreeg ik een ander bungalowtje. Voor die bungalow stond zo’n offerkapelletje waar het personeel 3 keer per dag ‘merit’ kwam maken en hun pauzes doorbracht. Beoordeling guesthouse: ‘miserabel‘.

Gouden Driehoek,

Toen ik de Gouden Driehoek zag moest ik terugdenken aan m’n eerste confrontatie met haar Nederlandse ex-aequo: het Drielandenpunt in Vaals. Je was toen nog zo naïef dat het wel aansprak, zo’n ‘Drielandenpunt‘. Je liep rondom drie paaltjes en je kon twee landen op je reispalmares bijschrijven.., meer was het niet.. De totstandkoming van het Drielandenpunt is toentertijd niet over rozen gegaan want België wilde bij haar paaltje per sé nog ‘n slagboom neerzetten. Ik was ergens in de zestiger jaren met het misdienaarreisje naar het Drielandenpunt geweest. We hadden er toen nog sport aan om te proberen vanaf de Martini-toren op het Belgisch grenspaaltje te tuffen. Waarom ik ooit misdienaar ben geworden weet ik niet want het was vaak verdomde lastig. De opleiding was ook pittig want je moest een hoop gebeden in het Latijn van buiten knallen. Zo had je bijvoorbeeld het ‘Confitior Deo’ en liederen zoals het beroemde ‘Tantum Ergo‘ van Thomas van Aquino. Het ‘Mea Culpa’ heb ik niet voor niets geleerd want het kwam later nog vaak van pas. Het Latijn werd er bij de misdienaars goed ingestampt zodat ik nu nog beter Latijn spreek dan Thais. Misdienaars stonden toen toch wel bekend als iets schijnheiliger dan de meeste andere gelovigen. Misdienaar zijn, dat was meer een erezaak; nee boefjes werden geen misdienaar of alcoholliet.. Vooral aan het lof en de nachtmis had ik een hekel. Ik vond dat toen al een verkapte vorm van kindermisbruik binnen de Katholieke Kerk. Tijdens de nachtmis met Kerst zat je ‘n uur en ‘n kwartier in de wierookwalm; en als stank voor dank moest je dan ook nog op je knieën zitten. Thuis of op school op de knieën zitten was een straf, in de kerk was het heel normaal. Het zou me niet verwonderen dat vroeger veel slachtofferjongetjes in die compromitterende knielhouding de hoeders van de kerk op hun wenken bedienden..

Een keer heb ik zo tijdens m’n nachtdienst in de nachtmis m’n werkplek moeten verlaten om buiten even wat frisse lucht te zoeken. Buiten de sacristie aangekomen was het net begonnen een witte kerst te worden; ‘n onvergetelijk plaatje. Was er in Meijel motorcross op de zondagmiddag dan kon je daar niet naar toe omdat je het Lof van drie uur moest dienen. Op zondagmorgen 14 februari 1964 belde mijn moeder Kapelaan de Rooi op om mij onder het lof uit te halen. Ik ging liever naar de ‘De Grand Prix der Lage Landen’ in Meijel met Franske Sigmans (nummerplaat H1) uit Bakel als favoriet. Mijn moeder vroeg de kapelaan om dispensatie voor mij en zei: “Och mijnheer kapelaan die kinderen hebben toch ook bijna nooit iets“, waar op de kapelaan zei: “Nooit iets, nooit iets?, “die kinderen hebben altijd wát !”. De Rooi was ginnen hendige als supervisor van de misdienaars. Voordat de mis begon inspecteerde hij ons van top tot teen. Tijdens zo’n appèl zei hij eens tegen me: “Ton, de volgende keer moeten jouw handen witter en jouw schoenen zwarter zijn”, wat mijn moeder weer naar de telefoon deed grijpen. De Rooi stond ook bekend om her en der zaken bij de beminde gelovigen los te peuteren zonder die te betalen en de mensen durfden hem nooit naar geld te vragen. Zo was ik een keer aardbeien aan ‘t plukken bij Tinus van de Keutel toen de Rooi op zunne Sparta bromfiets aan kwam gesjeesd. Bij het veld stapte hij af en begon ook aardbeien te plukken. Hij plukte ’n halve emmer vol met de dikste en de sappigste uit de rij, riep toen “dankjewel” naar de Keutel en vertrok. Het viel me nog mee dat ie geen plukloon vroeg. Toentertijd werkte dat zo en werd er nog vaak etenswaar door de mensen naar de Pastorie gebracht omdat de geestelijken toen nog niet zo‘n riant salaris hadden. De monniken hier leven van die gulle gaven. Ja, die de Rooi wist z’n voordeeltjes wel te vinden. Ik vond hem echt zo’n typ dat nooit gevraagd zou worden om misdienaar te worden. Toen ik op de zesde klas zat heb ik hem nog een keer opgebiecht dat ik van de suikerpot gesnoept had. Ik had dit verhaal voor de biecht altijd standaard klaar omdat het weinig boetedoening opleverde; drie Weest Gegroetjes en ‘n onze Vader en ik kon weer terug naar de suikerpot. Toen ik uit het donkere kamertje wilde vertrekken vroeg hij of ik na de penitentie zijn bromfiets naar onze werkplaats wilde brengen want de knalpijp zat dicht. Dat wilde ik wel doen want je kunt slecht zeggen “doe het zelf !’ als je net gebiecht hebt. Hij had d’n bromfiets denk ik wel snel weer nodig want ik heb penitentiar nog nooit zo weinig straf opgelegd gekregen dan toen.

Toen ik in de ochtend naar de ‘Gouden Driehoek’ bij Mae Nam Ruak vertrok waren mijn verwachtingen niet al te hoog gespannen. Immers van die opiumhandel en teelt was toen en nu niets te zien, dat heeft zich allemaal in de 20ste eeuw afgespeeld. Gelukkig waren er daar 2 prachtige musea die aan de papaverteelt waren gewijd en daardoor kreeg je toch ’n prima beeld van de zegeningen, de kwaadaardige uitwerking, de handel, preventie en de repressie tegen opium. Ook was er bij de Gouden Driehoek (Golden Triangle) een Boeddhaboot met een gigantisch gouden Boeddhabeeld. De ‘Gouden Driehoek’ is dus het gebied van de opiumhandel in het grensgebied van Birma, Laos en Thailand. Ook wordt het punt waar de Mae Nam Ruak rivier overstroomt in de almachtige Mae Khong rivier, de ‘Gouden Driehoek’ genoemd. De driehoek is van ‘goud’ omdat er in die handel vaak met goud betaald werd. De Mae Khong vormt de natuurlijke grens tussen de 3 landen en was vroeger de grootste drugsroute ter wereld.
In dat aanplantgebied werd toentertijd ca. 500.000 kg ruwe opium verbouwd. De opium wordt gewonnen door de slaapbol oftewel zaaddoos die de plant vormt nadat hij is uitgebloeid, in te kerven. Hierbij komt wit melksap naar buiten druppelen dat op de zaaddoos bruin opdroogt. Het gestolde wondsap wordt daarna verzameld. Door zuivering wordt hieruit morfine gewonnen en na verdere chemische bewerkingen heroïne. Het gebied was wereldwijd berucht vanwege de papavervelden, drugssmokkelaars en opium-krijgsheren. Gedurende de zestiger jaren tot de begin-jaren negentig leverde de driehoek de meeste heroïne in de wereld en roept beelden op van mysterie en gevaar, drugsproductie en handel over poreuze grenzen. Ook waren er de botsingen tussen politie, het leger en de smokkelaars. Arme bergboeren moesten leven van die mooie giftige plant. Er waren invallen in verborgen heroïnefabrieken en ook waren er de ezelkaravanen die de heroïne over eeuwenoude geheime junglepaden en de in nevelen gehulde bergen voerden. Zelfs vandaag de dag produceren Myanmar en in mindere mate de Democratische Volksrepubliek Laos nog aanzienlijke hoeveelheden opium.

Ik heb zelden zo’n mooi en volledig museum gezien als ‘The Hall of Opium‘ en was ontroostbaar dat er niet gefotografeerd mocht worden. De foto’s bij dit verslag heb ik gemaakt in een kleiner privé-museum, het ‘Opiummuseum‘ in hetzelfde dorp. Deze 2 musea zijn voor elkaar een doorn in het oog. Veel mensen gaan naar het kleinere omdat je het bij aankomst al ziet liggen. Voor het grote moest je iets verder weg en veel mensen weten niet eens van het bestaan van ‘The Hall of Opium’ waar het dus ook niet druk was. Maar de ‘Hall of Opium’ heeft nu al de grandeur van het Rijksmuseum in Amsterdam als dat over 25 jaar met een budgetoverschrijding van tientallen miljoenen euro’s hopelijk klaar zal zijn. Hulde aan de ontwerpers van dit Thaise museum. De Hall heeft zo’n 12 miljoen dollar gekost en doet qua ligging niet onder voor het Kröller-Müller. Er gaan nu zelfs stemmen op om buiten papaver te gaan planten om zo het hele proces van plant tot opium te kunnen demonstreren. Na de bezichtiging wordt je met een shuttlebus van de achteruitgang naar de hoofdingang teruggebracht, zo groot is het gebouw. De Thai hebben hier werkelijk alles uit de kast gehaald om het internationale publiek te behagen. Natuurlijk zijn er de voorwerpen, de documentatie, de foto’s, het interactief bezig zijn en de boeiende films. Maar vooral tieners en jonge volwassenen uit eigen land die het meest gevoelig zijn voor de verleiding van illegale drugs, laat men hier zien hoe opiumverslaving een wereldwijd probleem werd.

Er wordt duidelijk gedemonstreerd dat drugsgebruik individuen, hun gezinnen, buurten, en zelfs hun land negatief beïnvloedt of zelfs vernietigt. Het museum wil door middel van instructie het drugsgebruik afremmen. De tentoonstelling begint met een wandeling door een 137 meter lange tunnel waar d.m.v. reliëfkunst de sfeer van de tegenstrijdige stemmingen die geassocieerd worden met opium en narcotica wordt gedemonstreerd. Mysterie, euforie, gevaar, angst, slapen en nachtmerries, het ongemak van de pijn of onderdrukt leed. Ook wordt er in die tunnel een synthetische odeur verspreid gelijk aan die van de opium en natuurlijk is er het bijbehorende ‘sfeermuziekje‘. Dan volgt er een algemene inleiding op de papaver, haar producten en de geschiedenis van het gebruik vanaf ten minste 5000 jaar geleden tot de late 18e eeuw. Alles wordt tot in de details uitgelegd en zelf de meest milde stimulerende middelen zoals thee en koffie worden niet vergeten.
Bezoekers lopen door een korte donkere en lichte hal, waarin de contrasterende kenmerken van opium worden gepresenteerd. Aan de zijkant een plant met producten van groot nut voor de mens, Aan de andere kant een plant die veel leed kan veroorzaken. Laten we niet vergeten dat opium nu nog in bijna alle ziekenhuizen in de wereld gebruikt wordt om pijn te bestrijden. Veel mensen wilden dat zalige gevoel wel wat lang genieten en gingen het later als genotmiddel via de pijp roken. Er werden opiumkits ingericht waar de mannen zich terugtrokken voor een paar uren om te smoken en dan te rusten. De echte professionals hadden zelfs een soort van ‘opiumcaddy’ die hen hielp met alle handelingen. De uitwerking van opium is het meest optimaal als je horizontaal ligt..

Er ontstonden ook opiumoorlogen. Landen als China (een keizerin was gestorven nadat ze een bol opium had ingeslikt) en Thailand (veel verslaafden) begonnen de problemen met opium zat te worden maar de Europese landen wilden de opiumhandel niet missen. Onze eigen Verenigde Oost-Indische Compagnie heeft in het transport en de handel daarin een zeer kwalijke rol gespeeld.
De Thai zijn zeer duidelijk in het demonstreren aan de jeugd wat er gebeurt als je verdovende middelen gebruikt of verhandelt. Het verhandelen wordt zwaarder gestraft dan het gebruik. Wordt je gesnaaid als handelaar dan bungel je zo. Ook het met je meedragen van een paar gram drugs wordt snoeihard bestraft. In het museum was bijvoorbeeld een drugsgebruiker te zien die in een cel zit. Het was een oudere man (zie foto). Op de buitenkant tegen de tralies zie je ook een foto van dezelfde man toen hij als jonge man binnen werd gebracht. Dit om te demonstreren dat je een groot gedeelte van je jeugdjaren achter de tralies verdwijnt als je buiten je boekje gaat met drugs. Ook liep je daar over een glazen vloer waaronder een cellencomplex was nagemaakt, demonstrerend hoe het eruit ziet als je in de bak zit wegens drugsgebruik. Nee, drugs gebruiken of verhandelen in Thailand, begin er maar niet aan en als je dit museum goed bekeken hebt grijp je weer graag terug op een zware Van Nelle. Ik denk Monique dat veel medewerkers van jullie Unit in dit museum hun hartje op zouden kunnen halen. Dus, als jullie nog een keer een personeelsuitje hebben kom dan gerust hier langs en de hele middag is leerzaam en goed gevuld. Ook wil ik voorstellen om in jullie gebouw ‘s nachts ook een odeurtje van opium te verspreiden zodat de bewaking op een prettige manier die verrekte nachtdiensten doorkomt.

Mensen, dat was het dan weer. Ik ga m’n ontbijtje maken. Bedankt weer dat je het verslag helemaal doorgelezen hebt; dat was deze keer toch ‘n heel karwei.
Graag weer tot de volgende week en…juist ja; stuur af en toe maar ‘ns een paar woorden naar het zonnige zuiden; dat wordt zeer gewaardeerd.

Met vriendelijke groet,
Ton