Over militairen en hun coups...
Door: Ton de Corte
Blijf op de hoogte en volg Ton
16 Mei 2011 | Thailand, Chiang Mai
Beste mensen, welkom weer in het Chiang Maise waar het leven zeer aangenaam is. Het weer is nog steeds tamelijk nat maar gelukkig is er af en toe tijd voor de zon. Omdat er verder niet echt iets nieuws te melden is ga ik maar verder met het verhaal. Maar eerst dit:
Regelmatig wordt er begrijpelijkerwijs gevraagd waar ik de informatie in de reisverslagen vandaan haal.
Een reisverslag moet natuurlijk allereerst een beschrijving zijn van je eigen ervaringen, van de cultuur van het land en ontmoetingen met de locale bevolking of andere medereizigers. Als je een of twee keer per jaar ‘n reis van 3 weken maakt is dat makkelijker dan wanneer je ergens op een vaste stek woont. Ben je maar enkele weken in het land dan heb je elke dag een vol programma van interessante bezoeken aan bezienswaardige plekken. Woon je op een vaste plek zoals ik, dan moet het bezoeken van interessante plekken doseren anders is de koek zo op. Ook kun je het treffen dat je 2 of 3 weken lang niet weg kunt omdat er 4 keer per dag moessonregens zijn. Ik kan bovendien niet elke 2 weken vanuit Chiang Mai een langere verre reis binnen het land maken omdat dat onbetaalbaar wordt. Als ik in Chiang Mai blijf ben ik voor het wekelijkse verhaal dus vaak aangewezen op informatie in het internet, bovendien is die informatie vaak alleen maar op het internet te vinden. Wat je niet weet moet je ergens vandaan halen. Als het verhaal over een bergvolk schrijf ga ik daar eerst naar toe, maak foto’s en probeer daar dingen aan de weet te komen maar de communicatie is zeer moeilijk. Je loopt rond, doet indrukken op die je onthoudt. Maar vaak weten die mensen zelf nauwelijks iets van hun eigen geschiedenis of zijn bepaalde culturele gebruiken al achterhaald. Dan lees ik verspreid over enkele dagen informatie in het internet. Enkele sleutelwoorden schrijf ik dan op en maak daar later m’n eigen verhaal van. Ik probeer ook aan te geven waneer ik iemand of iets citeer. Dat alles tenslotte in een eigen verhaal gegoten wordt vind ik wel belangrijk. Ook de keuze van het onderwerp bepaalt of je het zelf kunt beleven of dat je dingen op moet zoeken . Vergeet daarbij ook niet dat bijvoorbeeld Bangkok wat dat betreft een veel interessantere stad is dan Chiang Mai. Op de een of andere manier probeer ik dus de feiten van het nieuwe land boven water te halen en haal het soms liever van het internet dan dat ik niets doe.
Coup d’état
Omdat na het laatste politieke verhaal geen abonnees weggelopen zijn waag ik ‘t erop om nog een keer over politiek te praten. Zouden de reacties op dit verhaal erg negatief zijn dan kunnen we het een volgende keer nog wel eens ’n keer over sex hebben… Als je de eerste pagina doorgeworsteld bent wordt ‘t daarna wat minder taai.
Een wijze Engelsman genaamd Huntington heeft in 1957, na er diep over nagedacht te hebben opgeschreven hoe in een Westerse democratie de verhouding tussen het leger en de burgerregering vorm gegeven moet worden. Zijn model is sindsdien als toonaangevend in de westerse democratieën aanvaard. Hij formuleerde die verhouding als volgt:
“Politiek is buiten het bereik van de militaire bevoegdheid en de deelname van officieren aan de politiek ondermijnt hun professionaliteit. De militaire officier moet politiek neutraal blijven. Het gebied van de militaire wetenschap is ondergeschikt aan en onafhankelijk van de politiek. Het militaire beroep moet in dienst staan van de staat. De superieure politieke wijsheid van de staatsman moet worden geaccepteerd als een feit”.
M.a.w.: “Schoenmaker blijf bij je leest”; je kunt nooit een goed militair en goed staatsman tegelijk zijn. Dat westerse model lijkt me nog niet zo verkeerd en heeft zich na Hitler en Mussolini al lang waargemaakt. Het moet gezegd dat de Thaise militairen niet echt voor langere tijd willen regeren; nee ze houden de vinger aan de pols en als er een crisissituatie ontstaat grijpen ze naar het machtsmiddel: de ‘coup d’état‘.
De taak van het Thaise leger is ongeveer het zelfde als de westerse krijgsmachten maar er is één belangrijk verschil:
“De Thaise krijgsmacht is ook belast met de verdediging van de aristocratie en de monarchie van Thailand tegen alle bedreigingen zowel buitenlandse als binnenlandse“.
Die regel is natuurlijk voor velerlei uitleg vatbaar.. Als een beetje 1ste luitenant vindt dat de aristocratie in gevaar is kunnen de coupplannen al uit de schappen worden gehaald.
Wie behoren eigenlijk in het algemeen tot een aristocratie ?
“Aristocratie gaat vaak samen met een monarchie. In de historie hebben de adel en de geestelijkheid meestal de rol van aristocraten op zich genomen. In het begin van de parlementaire democratie, in de 19e eeuw, konden alleen mannen die meer dan een bepaald bedrag aan belastingen betaalden hun stem uitbrengen. Hierdoor maakte de invoering van de democratie dus niet automatisch een einde aan de aristocratie. Ook in de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw wordt de wereld, ondanks het groeiende aantal democratische landen, voor een aanzienlijk deel geregeerd door rijke mensen, die ondanks een niet-adellijke afkomst de aristocratische rol van de adel hebben overgenomen“. Past wel bij Thailand zou ik zeggen.
Voor dat ik nog maar een keer in dit prachtige land was geweest en dus nog onbevangen tegenover dingen stond, deed het woord “Thailand” me altijd direct denken aan prachtige tempels, de zo geroemde verering van hun staatshoofd Koning Bhumibol, en…legercoups. Die 3 items waren altijd het meest in de publiciteit. “Een coup d'état of putsch is niet alleen een militaire maar ook een politieke handeling waarbij op een ongewone manier een persoon of groep personen zich meester maakt van de macht in de staat“. Staatsgrepen zijn meestal, maar niet altijd gewelddadig, of vinden plaats onder dreiging met geweld“. Julius Caesar en Napoleon kwamen ook door een coup aan de macht.
Zo’n ‘coup d’état’ door de militairen, dat hoort onverbrekelijk bij Thailand . De staatsgreep hoort dus bij een democratie “Thaise stijl”. Sommige coups zijn er geweest om de burgerregeringen te verdrijven, andere waren het gevolg van concurrentie om de staatsmacht tussen onderdelen binnen de krijgsmacht zoals bijvoorbeeld tussen Land- en Luchtmacht. In Thailand zijn staatsgrepen en niet de verkiezingen de norm geworden voor veranderingen in het politieke veld. Met andere woorden de verkiezingen zijn weliswaar eerlijk maar verder een farce.
Volgens politieke wetenschappers blijkt dat er in de reeks van coups sinds 1932 (begin van de democratie in Thailand) een soort van zich herhalend (cyclisch) patroon zit waardoor je kunt zeggen: de coup is ook een vast onderdeel van de veranderingen in het Thaise politieke landschap: eerst is er de staatsgreep, gevolgd door verkiezingen en een korte periode van openheid in de politiek voordat er een crisis ontstaat die leidt tot een nieuwe staatsgreep.
De eerste staatsgreep in de moderne Thaise politieke geschiedenis, die plaatsvond in 1932, kan worden beschouwd als een van de weinige militaire interventies die hebben geleid tot een echte verandering in het soort regime. Vooral omdat het de absolute monarchie omverwierp en verving door een vorm van constitutioneel stelsel. Hoewel een democratische regering was geïnstalleerd, werden sommige democratische normen en praktijken pas veel later ingevoerd of zelfs helemaal niet. Zo las ik dat in het begin alleen mensen die de lagere school helemaal afgemaakt hadden stemrecht kregen. Hoewel dat al lang geleden is merk ik hier nog vaak aan uitlatingen van mensen dat zij vinden dat bepaalde bevolkingsgroepen in meer of mindere mate van het politieke proces uitgesloten moeten worden omdat ze “te onwetend zijn als het over politiek gaat” m.a.w. “ze zijn te dom“. Natuurlijk moeten we hier kijken naar de capaciteiten van hun leiders en dat zijn bij bijvoorbeeld de roden bepaald geen politieke snotneuzen. Hier raken we wel de kern van het diepe conflict in Thailand: Rijk en welvarend Thailand wenst niet dat de domme boerenlul of boerentrien het voor het zeggen krijgt. Maar die worden wel steeds sterker en willen niet meer onderdrukt worden.
Vooral in kringen van de aristocratie overheerst het idee dat het beter is om de macht bij zichzelf of bij het leger neer te leggen omdat alleen zij slim genoeg zijn om een land te besturen. Misschien was het probleem wat minder groot als ze dat goed deden. Maar al te vaak voelen de armen dat zij arm worden gehouden en uitgemolken tot hun laatste baht. Volgens velen is er hierdoor een grote kloof binnen de Thaise samenleving ontstaan, een kloof tussen de onbeperkte macht van de heersende klasse en de onmacht van het ploeterende proletariaat. Ook heb ik het idee dat mensen vaak meer sociaal zouden kunnen denken en anderen bepaalde rechten en bezittingen gunnen en niet alleen ikke, ikke en de rest... Die mentaliteit zie je van hoog tot laag. Dat begint al als je bijvoorbeeld bij een drankenstalletje een koel watertje bestelt. Velen proberen dan om je een biertje aan te smeren, een ander drankje dat duurder is of ’n sapje dat over de datum is of uit de roulatie moet. Het kan ze niks schelen wat jij wilt, nee, alleen het eigen belang telt. Je moet leren om je daar tegen te verdedigen, daarna kun je er pas om lachen.
Toch mogen we niet vergeten dat er sinds 1932 toen de democratie in Thailand ingevoerd werd veel vooruitgang is geboekt. Hopelijk kunnen we daar tijdens de verkiezingscampagnes die nu gestart zijn veel voorbeelden van zien. Het lijkt het erop dat het de democratische regering beter lukt om de militaire bonzen binnen de kazernemuren te houden. Beter nog, die bonzen schreeuwen van de daken dat er geen coup komt. Maar dat schreeuwden ze voorafgaand aan eerdere staatgrepen altijd al. Toch neemt de maatschappelijke druk op het militaire apparaat toe en vroeg of laat zullen ze dan toch zichzelf moeten schikken in hun soldatenrol of moeten ze zich tevreden stellen met een spelletje Monopoly met soortgenoten. Velen van hen zetten zich nu al in voor stabiliteit en democratie.
De Thaise mensen willen dat gedoe met die coups en de Thaise Junta niet meer. Het brengt in hun ogen niets goeds en dat is ook vaak bewezen. Toch zal het nog heel lang duren voordat het ondenkbaar is dat het leger nog ingrijpt. De laatste keer deden ze dat in 2006 om de toenmalige premier: Thaksin Shinawatra (wiens familie hier een straat verderop een grote winkel heeft) te verwijderen. Zijn politieke partij werd toen doodgewoon door een rechterlijk besluit 5 jaren uitgesloten van de verkiezingen. Dan is de rust meteen hersteld. Zo werkt dat..
Thaksin Shinawatra
Over Thaksin heb ik hier al eerder wat geschreven maar die ‘goeie’ man is zo ‘interessant’ dat je makkelijk een boek over hem kunt vullen en dat zal denk ik ook al wel gebeurd zijn. Hij trekt vanuit het buitenland nog steeds aan de politieke touwtjes en kan daarom nog lang niet afgeschreven worden. De ene helft van Thailand wil hem graag terug, de andere veracht hem en wil ‘m bij terugkomst het liefst meteen achter de tralies zetten; het arrestatiebevel ligt al klaar. Als Thaksins Pheu Thai Partij de komende verkiezingen wint, wil de miljonair terugkeren naar zijn thuisland. De militairen zullen dan praktisch zeker weer ingrijpen omdat Thaksin volgens hen niet deugt. Immers, hij is verscheidene malen betrapt op fraude en het voortrekken van zijn familieleden (in een geval heeft dat zijn familie 1 miljard dollar opgeleverd). Hij executeerde 3000 leden van drugsbendes zonder rechtelijke tussenkomst; achteraf is gebleken dat 1400 van hen niets met drugs te maken hadden. Ook de moslimrebellen in het zuiden van het land werden keihard aangepakt. Bovendien werden de vrije media beteugeld. Zo kocht Thaksin het onafhankelijk tv-station ITV op en andere journalisten werden vervloekt of voor het gerecht gedaagd. . De positie van minister-president werd door hem gelijkgesteld met die van die van de directeur/CEO van een bedrijf; hij zei dat zo:
"Een bedrijf is een land. Een land is een bedrijf. Ze zijn exact hetzelfde. Het beheer is hetzelfde. Het beheer gebeurt op een economische manier. De CEO heeft de volledige controle over het bedrijf, onbetwist door rivaliserende centra van de macht zoals de bureaucratie en het leger of zelfs de monarchie !!! (zelfs de monarchie, die durft). zaken zoals een vrije pers, concurrerende politiek, een levendige publieke en openlijke kritiek op de heersers past niet in mijn model”
En dat is dan de leider van een land. Ik heb de macht dus alles zal en moet zoals ik dat wil; ben je niet voor mij dan ben je tegen mij en zo heeft dit soort politici dan ook altijd de helft van het volk tegen zich. En ook al heeft hij de kostenloze gezondheidszorg voor de armen ingevoerd, wil hij de visumregels voor toeristen versoepelen en was ie misschien wel de eerste die echt oog had voor het platteland, als een land geregeerd moet worden door dit soort politici dan ben ik geneigd om te zeggen: “Lang leve de coup d‘état”.
Beste mensen, dat was het dan weer voor deze keer. Bedankt dat jullie de boel weer even doorgelezen hebben en ik begroet jullie weer graag opnieuw in Thailand over ongeveer 3 weekjes. En het blijft voor mij leuk om een levensteken van wie dan ook te mogen ontvangen. Saluut en houdoe!!!
Met vriendelijke groet,
Ton
Regelmatig wordt er begrijpelijkerwijs gevraagd waar ik de informatie in de reisverslagen vandaan haal.
Een reisverslag moet natuurlijk allereerst een beschrijving zijn van je eigen ervaringen, van de cultuur van het land en ontmoetingen met de locale bevolking of andere medereizigers. Als je een of twee keer per jaar ‘n reis van 3 weken maakt is dat makkelijker dan wanneer je ergens op een vaste stek woont. Ben je maar enkele weken in het land dan heb je elke dag een vol programma van interessante bezoeken aan bezienswaardige plekken. Woon je op een vaste plek zoals ik, dan moet het bezoeken van interessante plekken doseren anders is de koek zo op. Ook kun je het treffen dat je 2 of 3 weken lang niet weg kunt omdat er 4 keer per dag moessonregens zijn. Ik kan bovendien niet elke 2 weken vanuit Chiang Mai een langere verre reis binnen het land maken omdat dat onbetaalbaar wordt. Als ik in Chiang Mai blijf ben ik voor het wekelijkse verhaal dus vaak aangewezen op informatie in het internet, bovendien is die informatie vaak alleen maar op het internet te vinden. Wat je niet weet moet je ergens vandaan halen. Als het verhaal over een bergvolk schrijf ga ik daar eerst naar toe, maak foto’s en probeer daar dingen aan de weet te komen maar de communicatie is zeer moeilijk. Je loopt rond, doet indrukken op die je onthoudt. Maar vaak weten die mensen zelf nauwelijks iets van hun eigen geschiedenis of zijn bepaalde culturele gebruiken al achterhaald. Dan lees ik verspreid over enkele dagen informatie in het internet. Enkele sleutelwoorden schrijf ik dan op en maak daar later m’n eigen verhaal van. Ik probeer ook aan te geven waneer ik iemand of iets citeer. Dat alles tenslotte in een eigen verhaal gegoten wordt vind ik wel belangrijk. Ook de keuze van het onderwerp bepaalt of je het zelf kunt beleven of dat je dingen op moet zoeken . Vergeet daarbij ook niet dat bijvoorbeeld Bangkok wat dat betreft een veel interessantere stad is dan Chiang Mai. Op de een of andere manier probeer ik dus de feiten van het nieuwe land boven water te halen en haal het soms liever van het internet dan dat ik niets doe.
Coup d’état
Omdat na het laatste politieke verhaal geen abonnees weggelopen zijn waag ik ‘t erop om nog een keer over politiek te praten. Zouden de reacties op dit verhaal erg negatief zijn dan kunnen we het een volgende keer nog wel eens ’n keer over sex hebben… Als je de eerste pagina doorgeworsteld bent wordt ‘t daarna wat minder taai.
Een wijze Engelsman genaamd Huntington heeft in 1957, na er diep over nagedacht te hebben opgeschreven hoe in een Westerse democratie de verhouding tussen het leger en de burgerregering vorm gegeven moet worden. Zijn model is sindsdien als toonaangevend in de westerse democratieën aanvaard. Hij formuleerde die verhouding als volgt:
“Politiek is buiten het bereik van de militaire bevoegdheid en de deelname van officieren aan de politiek ondermijnt hun professionaliteit. De militaire officier moet politiek neutraal blijven. Het gebied van de militaire wetenschap is ondergeschikt aan en onafhankelijk van de politiek. Het militaire beroep moet in dienst staan van de staat. De superieure politieke wijsheid van de staatsman moet worden geaccepteerd als een feit”.
M.a.w.: “Schoenmaker blijf bij je leest”; je kunt nooit een goed militair en goed staatsman tegelijk zijn. Dat westerse model lijkt me nog niet zo verkeerd en heeft zich na Hitler en Mussolini al lang waargemaakt. Het moet gezegd dat de Thaise militairen niet echt voor langere tijd willen regeren; nee ze houden de vinger aan de pols en als er een crisissituatie ontstaat grijpen ze naar het machtsmiddel: de ‘coup d’état‘.
De taak van het Thaise leger is ongeveer het zelfde als de westerse krijgsmachten maar er is één belangrijk verschil:
“De Thaise krijgsmacht is ook belast met de verdediging van de aristocratie en de monarchie van Thailand tegen alle bedreigingen zowel buitenlandse als binnenlandse“.
Die regel is natuurlijk voor velerlei uitleg vatbaar.. Als een beetje 1ste luitenant vindt dat de aristocratie in gevaar is kunnen de coupplannen al uit de schappen worden gehaald.
Wie behoren eigenlijk in het algemeen tot een aristocratie ?
“Aristocratie gaat vaak samen met een monarchie. In de historie hebben de adel en de geestelijkheid meestal de rol van aristocraten op zich genomen. In het begin van de parlementaire democratie, in de 19e eeuw, konden alleen mannen die meer dan een bepaald bedrag aan belastingen betaalden hun stem uitbrengen. Hierdoor maakte de invoering van de democratie dus niet automatisch een einde aan de aristocratie. Ook in de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw wordt de wereld, ondanks het groeiende aantal democratische landen, voor een aanzienlijk deel geregeerd door rijke mensen, die ondanks een niet-adellijke afkomst de aristocratische rol van de adel hebben overgenomen“. Past wel bij Thailand zou ik zeggen.
Voor dat ik nog maar een keer in dit prachtige land was geweest en dus nog onbevangen tegenover dingen stond, deed het woord “Thailand” me altijd direct denken aan prachtige tempels, de zo geroemde verering van hun staatshoofd Koning Bhumibol, en…legercoups. Die 3 items waren altijd het meest in de publiciteit. “Een coup d'état of putsch is niet alleen een militaire maar ook een politieke handeling waarbij op een ongewone manier een persoon of groep personen zich meester maakt van de macht in de staat“. Staatsgrepen zijn meestal, maar niet altijd gewelddadig, of vinden plaats onder dreiging met geweld“. Julius Caesar en Napoleon kwamen ook door een coup aan de macht.
Zo’n ‘coup d’état’ door de militairen, dat hoort onverbrekelijk bij Thailand . De staatsgreep hoort dus bij een democratie “Thaise stijl”. Sommige coups zijn er geweest om de burgerregeringen te verdrijven, andere waren het gevolg van concurrentie om de staatsmacht tussen onderdelen binnen de krijgsmacht zoals bijvoorbeeld tussen Land- en Luchtmacht. In Thailand zijn staatsgrepen en niet de verkiezingen de norm geworden voor veranderingen in het politieke veld. Met andere woorden de verkiezingen zijn weliswaar eerlijk maar verder een farce.
Volgens politieke wetenschappers blijkt dat er in de reeks van coups sinds 1932 (begin van de democratie in Thailand) een soort van zich herhalend (cyclisch) patroon zit waardoor je kunt zeggen: de coup is ook een vast onderdeel van de veranderingen in het Thaise politieke landschap: eerst is er de staatsgreep, gevolgd door verkiezingen en een korte periode van openheid in de politiek voordat er een crisis ontstaat die leidt tot een nieuwe staatsgreep.
De eerste staatsgreep in de moderne Thaise politieke geschiedenis, die plaatsvond in 1932, kan worden beschouwd als een van de weinige militaire interventies die hebben geleid tot een echte verandering in het soort regime. Vooral omdat het de absolute monarchie omverwierp en verving door een vorm van constitutioneel stelsel. Hoewel een democratische regering was geïnstalleerd, werden sommige democratische normen en praktijken pas veel later ingevoerd of zelfs helemaal niet. Zo las ik dat in het begin alleen mensen die de lagere school helemaal afgemaakt hadden stemrecht kregen. Hoewel dat al lang geleden is merk ik hier nog vaak aan uitlatingen van mensen dat zij vinden dat bepaalde bevolkingsgroepen in meer of mindere mate van het politieke proces uitgesloten moeten worden omdat ze “te onwetend zijn als het over politiek gaat” m.a.w. “ze zijn te dom“. Natuurlijk moeten we hier kijken naar de capaciteiten van hun leiders en dat zijn bij bijvoorbeeld de roden bepaald geen politieke snotneuzen. Hier raken we wel de kern van het diepe conflict in Thailand: Rijk en welvarend Thailand wenst niet dat de domme boerenlul of boerentrien het voor het zeggen krijgt. Maar die worden wel steeds sterker en willen niet meer onderdrukt worden.
Vooral in kringen van de aristocratie overheerst het idee dat het beter is om de macht bij zichzelf of bij het leger neer te leggen omdat alleen zij slim genoeg zijn om een land te besturen. Misschien was het probleem wat minder groot als ze dat goed deden. Maar al te vaak voelen de armen dat zij arm worden gehouden en uitgemolken tot hun laatste baht. Volgens velen is er hierdoor een grote kloof binnen de Thaise samenleving ontstaan, een kloof tussen de onbeperkte macht van de heersende klasse en de onmacht van het ploeterende proletariaat. Ook heb ik het idee dat mensen vaak meer sociaal zouden kunnen denken en anderen bepaalde rechten en bezittingen gunnen en niet alleen ikke, ikke en de rest... Die mentaliteit zie je van hoog tot laag. Dat begint al als je bijvoorbeeld bij een drankenstalletje een koel watertje bestelt. Velen proberen dan om je een biertje aan te smeren, een ander drankje dat duurder is of ’n sapje dat over de datum is of uit de roulatie moet. Het kan ze niks schelen wat jij wilt, nee, alleen het eigen belang telt. Je moet leren om je daar tegen te verdedigen, daarna kun je er pas om lachen.
Toch mogen we niet vergeten dat er sinds 1932 toen de democratie in Thailand ingevoerd werd veel vooruitgang is geboekt. Hopelijk kunnen we daar tijdens de verkiezingscampagnes die nu gestart zijn veel voorbeelden van zien. Het lijkt het erop dat het de democratische regering beter lukt om de militaire bonzen binnen de kazernemuren te houden. Beter nog, die bonzen schreeuwen van de daken dat er geen coup komt. Maar dat schreeuwden ze voorafgaand aan eerdere staatgrepen altijd al. Toch neemt de maatschappelijke druk op het militaire apparaat toe en vroeg of laat zullen ze dan toch zichzelf moeten schikken in hun soldatenrol of moeten ze zich tevreden stellen met een spelletje Monopoly met soortgenoten. Velen van hen zetten zich nu al in voor stabiliteit en democratie.
De Thaise mensen willen dat gedoe met die coups en de Thaise Junta niet meer. Het brengt in hun ogen niets goeds en dat is ook vaak bewezen. Toch zal het nog heel lang duren voordat het ondenkbaar is dat het leger nog ingrijpt. De laatste keer deden ze dat in 2006 om de toenmalige premier: Thaksin Shinawatra (wiens familie hier een straat verderop een grote winkel heeft) te verwijderen. Zijn politieke partij werd toen doodgewoon door een rechterlijk besluit 5 jaren uitgesloten van de verkiezingen. Dan is de rust meteen hersteld. Zo werkt dat..
Thaksin Shinawatra
Over Thaksin heb ik hier al eerder wat geschreven maar die ‘goeie’ man is zo ‘interessant’ dat je makkelijk een boek over hem kunt vullen en dat zal denk ik ook al wel gebeurd zijn. Hij trekt vanuit het buitenland nog steeds aan de politieke touwtjes en kan daarom nog lang niet afgeschreven worden. De ene helft van Thailand wil hem graag terug, de andere veracht hem en wil ‘m bij terugkomst het liefst meteen achter de tralies zetten; het arrestatiebevel ligt al klaar. Als Thaksins Pheu Thai Partij de komende verkiezingen wint, wil de miljonair terugkeren naar zijn thuisland. De militairen zullen dan praktisch zeker weer ingrijpen omdat Thaksin volgens hen niet deugt. Immers, hij is verscheidene malen betrapt op fraude en het voortrekken van zijn familieleden (in een geval heeft dat zijn familie 1 miljard dollar opgeleverd). Hij executeerde 3000 leden van drugsbendes zonder rechtelijke tussenkomst; achteraf is gebleken dat 1400 van hen niets met drugs te maken hadden. Ook de moslimrebellen in het zuiden van het land werden keihard aangepakt. Bovendien werden de vrije media beteugeld. Zo kocht Thaksin het onafhankelijk tv-station ITV op en andere journalisten werden vervloekt of voor het gerecht gedaagd. . De positie van minister-president werd door hem gelijkgesteld met die van die van de directeur/CEO van een bedrijf; hij zei dat zo:
"Een bedrijf is een land. Een land is een bedrijf. Ze zijn exact hetzelfde. Het beheer is hetzelfde. Het beheer gebeurt op een economische manier. De CEO heeft de volledige controle over het bedrijf, onbetwist door rivaliserende centra van de macht zoals de bureaucratie en het leger of zelfs de monarchie !!! (zelfs de monarchie, die durft). zaken zoals een vrije pers, concurrerende politiek, een levendige publieke en openlijke kritiek op de heersers past niet in mijn model”
En dat is dan de leider van een land. Ik heb de macht dus alles zal en moet zoals ik dat wil; ben je niet voor mij dan ben je tegen mij en zo heeft dit soort politici dan ook altijd de helft van het volk tegen zich. En ook al heeft hij de kostenloze gezondheidszorg voor de armen ingevoerd, wil hij de visumregels voor toeristen versoepelen en was ie misschien wel de eerste die echt oog had voor het platteland, als een land geregeerd moet worden door dit soort politici dan ben ik geneigd om te zeggen: “Lang leve de coup d‘état”.
Beste mensen, dat was het dan weer voor deze keer. Bedankt dat jullie de boel weer even doorgelezen hebben en ik begroet jullie weer graag opnieuw in Thailand over ongeveer 3 weekjes. En het blijft voor mij leuk om een levensteken van wie dan ook te mogen ontvangen. Saluut en houdoe!!!
Met vriendelijke groet,
Ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
