Prettige vakantie vanuit Thailand !

Hallo beste Nederlanders, welkom weer in een nat Chiang Mai waar het volgens de inboorlingen dit jaar extravagant veel regent. Dat is niet alleen te zien maar ook te goed te horen omdat de buren een nieuw zinken dak hebben gekregen. Natuurlijk hoop ik dat jullie van goed zomerweer genieten en dat vooral de vakantiegangers geen klagen hebben en een mooie tijd hebben. Bedankt weer voor de brieven en reacties en het lijkt erop dat iedereen me tot het laatste verslag trouw blijft volgen.

Op weg naar de verkiezingen worden, met nog een week te gaan de debatten feller. Dat is natuurlijk mooi en hoort bij de echte democratie. Maar nu de countdown naar zondag 3 juli begint kan ik niet anders zeggen dan dat Thailand grote conflicten wacht. Ik zag een paar dagen geleden in een documentaire van de BBC dat men in het licht van de komende verkiezingen zich ook buiten de landsgrenzen ‘ongerust’ begint te maken over Thailands toekomst. Niet alleen de verwachte problemen voor of na de verkiezingen maar ook de grote tweespalt in de samenleving en de gezondheidstoestand van de Koning en de Kroonprins roepen veel vraagtekens op. Het is trouwens de eerste keer dat ik er iets van hoor dat ook de Kroonprins niet gezond zou zijn en ik weet nu nog niet wat ie mankeert. Naspeuringen op het internet hierover leverden niets op. Over dit soort onderwerpen wordt hier in het openbaar toch al nauwelijks gepraat maar er wordt wel over gefluisterd. Vooral hier, in de rode contreien waar de Thaksin clan klaar staat om de staatsvorm te wijzigen is veel achterkamertjes politiek. Als aanhanger van de demissionaire premier Abhisit en zijn democraten kan ik hier in deze periode maar het beste m’n mond houden. Immers ik zit in het hol van de leeuw maar gelukkig wel 4 hoog. Gezien mijn voorkeur hou ik ook op school m’n mond dicht als het over de verkiezingen gaat. Je ziet op de songtaews en tuk-tuks steeds meer het rode vlaggetje en sommige dorpen hebben zichzelf als “rood dorp” bestempeld. Dat betekent dat iedereen daar rood kleurt. Overigens blijven de plakkaten over het algemeen netjes op hun plek staan en worden niet beklad. Ik heb een bord gezien waarvan het gezicht van de premier uitgesneden was. Ik heb er nog over gedacht om daar m’n kop door te steken om de Thaise politiek een verfrissend nieuw gezicht te geven maar het gat was te klein. Toch zijn de Thai niet de mensen die dingen vernielen. Je kunt gerust een mooie marmeren plaat met gegraveerde letters midden in een park of op een afgelegen plek neerzetten; iedereen blijft er vanaf; vinden ze hier heel normaal.

Het leger is inmiddels in de ‘alert’ houding gezet. Of dit een stemadvies is of een voorbereiding op onlusten is nog onduidelijk. De eerste minister heeft ook een verkiezingsbijeenkomst georganiseerd in Bangkok op de plek waar zijn opponenten, de red shirts een jaar geleden demonstreerden en na afloop een aantal gebouwen in brand staken. Hij wil hiermee nogmaals duidelijk maken dat de op voorsprong staande Peua Thai partij gevaarlijk is voor het land omdat die partij een kloon is van de ‘red shirts’ organisatie. Ook wil de premier nieuwe feiten bekend maken over de dood van 91 mensen tijdens de rally’s van vorig jaar. Hij wil daarmee de red shirts zwart maken maar vooral de door hen gesteunde Peua Thai partij de afgrond in duwen. Het idee om de bijeenkomst op de heilige grond van de tegenstander (Ratchadaphasong Intersection) te houden wordt natuurlijk als een provocatie gezien door zijn opponenten en dat is het eigenlijk ook wel. Een enorme politiemacht moet daar de boel veilig houden; bomverkenners hebben al onder het podium gelegen om hun verkenningen uit te voeren.
Inmiddels is die bijeenkomst geweest en ook hier hebben de red shirts zich koest gehouden.
Zij vinden het allemaal wel goed, riskeren niets meer en zien de overwinning in de verte gloren.
De verwachte onthullingen hielden in dat de regering denkt dat er helemaal geen doden zijn gevallen tijdens de demonstraties van vorig jaar. Alle gemelde dodelijke slachtoffers zouden volgens de roden hun in het zwart gehulde veiligheidsmensen zijn geweest maar dit is nooit bewezen omdat de lichamen nooit door die club zijn vrijgegeven. Ook zou een van de rode leiders destijds opdracht hebben gegeven de enige generaal in hun gelederen dood te schieten toen deze tijdens de rellen tussen een groep buitenlandse journalisten stond; dit om de aandacht van de wereld op zich te doen richten.



Ook het leger heeft bij monde van de opperbevelhebber een verhuld stemadvies afgegeven. Normaal gesproken hoor je in een echte democratie nooit iets van het leger tijdens de verkiezingen en de soldaten blijven gewoon in de kazernes. In een handige legermanoeuvre riep de opperbevelhebber op alleen “goede mensen” te kiezen die voor de monarchie zijn. Ook zei hij dat voorkomen moest worden dat er opnieuw situaties zouden ontstaan zoals vorig jaar. En dat alles natuurlijk zonder namen te noemen. Toch is het voor insiders overduidelijk dat hij de ‘red shirts’ bedoelt maar die laten zich nergens door uit de tent lokken. Het is belangrijk te vertellen dat de door de red shirts gesteunde, en uit hun groep gerekruteerde Peua Thai Partij koste wat kost wil gaan regeren. Ze zijn de laatste 5 jaren op last van de rechter uit de politiek geweerd vanwege corruptie. Hun voorsprong in de polls is groot maar hun grootste vrees is dat hun tegenhangers, de democraten een coalitie zullen vormen met nummer drie de ‘BhumjaiThai’ club. Zou dat gebeuren dan zullen de red shirts hun teleurstelling niet meer kunnen en willen verbergen en in mijn opinie zeer gewelddadig de straat opgaan. 4 jaar lang heeft ongeveer de helft van de Thaise volk erop gewacht om het stokje over te kunnen nemen en 3 juli is de dag van de waarheid. D-day na een lange oorlog maar misschien ook wel het begin van een nieuwe..

Yingluck Shinawatra (44) en haar vazallen zullen dus ongeveer de helft van de stemmen gaan vergaren en de komende 4 jaren flink gaan huishouden. Ze zullen de ene na de andere wet die alleen goed is voor hun achterban door het parlement jagen. Als het minimumloon met 25% gaat stijgen zullen de ondernemers wel heel blij zijn. Veel ondernemingen settelen zich in Thailand vanwege de lage lonen. Als arbeider kun je dan wel zeggen dat je flink onderbetaald wordt maar je mag niet vergeten dat men hier niet de vakmensen heeft zoals in het westen. Daarom is er veel assemblagewerk; lopende band dus en dat houdt veel mensen (nog geen 1% werkeloosheid) aan het werk al moeten ze zich wel met weinig loon tevreden zijn. Wordt hun vakmanschap beter dan kan men ook meer loon gaan vragen. De opkomende economieën zijn een niet te stuiten concurrent voor de gevestigde Amerikaanse en Westerse tegenhangers en sommige verwachten dat de mensen hier over 20 jaar 20% meer zullen gaan verdienen dan hun Westerse kompels. Gaan de lonen echter nu al flink stijgen dan zullen de ondernemers gaan verkassen naar de omliggende landen die politiek stabieler zijn. Ook investeerders laten zich vandaag de dag goed informeren. Ze weten nu al wie er gaat winnen en trekken hun kapitalen uit voorzorg terug. Alleen als het na de verkiezingen echt rustig blijft zullen ze weer terug komen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de meeste Europese landen zullen verliezers van de verkiezingen zich hier niet makkelijk bij de uitslag neerleggen. Dat is denk ik het cruciale van het conflict. De kloof is zo groot dat ongeveer de helft van de natie de andere helft niet kan zien of luchten. Door allerlei voorvallen maar vooral door de rondwarende geest van Taksin Shinawatra staat het land aan de vooravond van grote problemen. Thaksin is het grote probleem. Lukt het, om hem buiten de landsgrenzen en buiten de politiek te houden dan kan alles met een sisser aflopen. Veel mensen denken dat het land niet zonder hem kan. Zijn macht is nog enorm. En natuurlijk heeft hij het geld. Tijdens de protesten in Bangkok betaalde hij elke demonstrant omdat die z’n business in het noorden achter moesten laten om naar het zevenhonderd kilometer zuidelijker gelegen Bangkok te gaan. De gederfde winst van de zaak vergoedde hij ook. Demonstreren was dus een vakantie voor de mensen en in Bangkok kregen ze volop te eten en te drinken, een kermisratel om lawaai te maken en zelfs hun bedje was gespreid. Ondertussen begint de sfeer om ons heen te veranderen. Mensen beginnen bang te worden en vragen zich terecht bezorgd af wat er gaat gebeuren.

Ondertussen is, na lange tijd mijn nieuwe vaderland verkend te hebben mijn aandacht gefocust op het werk met de blinde kinderen en het groepje studenten. Ik moet zeggen dat ik helemaal in de wolken ben met deze droombaan en zelfs in de avonduren de gedachten nog weinig rust krijgen omdat ze genieten van het werk en de voldoening maar ook bezig zijn met het gewenningsproces in onderwijsland. Ik kan jullie vertellen dat de schoolleiding te kennen heeft gegeven dat ze me in de nabije toekomst ook een vergoeding wil gaan betalen. Hoewel dat niet mijn doel is zie ik dat wel als een soort van blijk van waardering en stimulans. Ik ga er helemaal voor en hoop de komende 8 jaren tot m’n 65ste daar te kunnen werken. In de overtuiging dat ik mijn kennis van de Thaise taal moet uitbreiden gaat mijn aandacht daar nu extra naar uit. Dus nu weer iets minder Engels en wat meer Thais. Ondertussen zijn we met de groep english teachers vooral bezig met de toekomst van de kinderen en kijken welke rol de Engelse taal daarin kan spelen. Een belangrijk doel is er voor te zorgen dat de kinderen in de toekomst een soort van persoonlijke bewegingsvrijheid kunnen hebben. Dat betekent dat ze niet geïsoleerd mogen raken en ook in andere landen en tegenover Engelstaligen hun mannetje kunnen staan. Het leren van de Engelse taal betekent voor hen dat ze informatie op kunnen zoeken op het internet, toegang tot Engelstalig onderwijs en boeken krijgen en nieuwe vrienden kunnen vinden door te chatten. Via de sociale media zoals Twitter en Facebook zullen ze op de hoogte zijn van het roerige wereldje buiten Thailand en een positieve bijdrage leveren aan de globale verdraagzaamheid. Speciale software voor blinden zorgt ervoor dat ze kunnen horen wat ze niet kunnen zien. Ook kan ik hen iets in het Engels dicteren wat ze ter plekke met gemak in braille-engels opschrijven.

Hun wereldje wordt dus steeds groter en boeiender. Bewegingsvrijheid betekent dus ook reizen. Zo leren ze te reizen met trein, bus of vliegtuig; een restaurant of een winkel te bezoeken; de weg te vragen en ze krijgen uitleg hoe een hotel eruitziet.
Het contact met de kinderen is geweldig en als ik op school aankom komen ze me begroeten. Er zijn nl. een aantal kinderen die nog wat kunnen zien (low vision). Meestal hebben de low vision kinderen een polonaise van de anderen die niets zien, achter zich aan. Die anderen voelen zich dan veiliger en hoeven zich niet angstvallig te verplaatsen. Die rij loopt dan in een V-vorm zodat ze niet over elkaars voeten struikelen. Over het algemeen denk ik dat er wat minder afstand is tussen leerkrachten en de kinderen dan op een normale school en vooral vriendschap, warmte en compassie zijn de sleutelwoorden in de omgang met deze prachtige jonge mensen en als je dat geeft geven ze zoveel terug.

Intussen zitten jullie en ik met het Griekse drama opgescheept. Enkele maanden geleden schoot de koers van de euro omhoog en was het kassa waaraan ik nog een nieuwe motor overhield. Maar de Grieken gooien de boel nu weer overhoop. Ze zeggen straatarm te worden en dat zal ook wel, maar wat ik me al die tijd afvraag is: “waar zijn die honderden miljarden toen naar toe gegaan?” Wellicht naar de banken zodat die niet failliet gingen. En de banken, die hadden het geld onverantwoord uitgeleend aan hun Griekse klanten die er mooie huisjes en spulletjes van aanschaften. De kelders in die mooie huisjes moeten volgens mij goed vol liggen met lekkere salami’s en ouzo . Nee, help ze maar goed maar zorg wel dat elke cent terugkomt. Mijn belang is een sterke euro om zoveel mogelijk bahts aan te kunnen schaffen. Daar zit ik nu al 2 jaar op te wachten maar gelukkig is de helft van de lage koers al weer weggewerkt.

Tenslotte heb ik nu en dan nog wat tijd om terug te kijken naar de bijna 2 jaren dat ik in Thailand verblijf. Na die tijd realiseer ik me dat het verblijf hier tot nu toe toch zeker een flinke invloed op me heeft gehad. Ja, je verandert zelfs. Ik kan iedereen aanraden enkele jaartjes in een ander land te gaan wonen. Je zult dan zien dat elk land veel goeie dingen heeft die je vaderland niet heeft. Maar voor alle duidelijkheid, andersom is dat ook zo. Ik merk dat ik de positieve dingen ook langzaam maar zeker mee overneem. Wat ik hier vooral bewonder is dat de Thaise mensen zo bescheiden zijn. Niemand schept over zichzelf op. Je ego is daardoor minder belangrijk en mensen doen daardoor veel dingen belangeloos voor anderen. Dat siert ze. Wat ze hebben ziet er misschien allemaal wat minder luxe uit maar ze hebben het wèl. Door te improviseren kan men veel besparen en alles wat essentieel is toch aanschaffen. Tv, gsm, auto, motor, fiets, computer, badkamer, meubels: de mensen hebben het allemaal, maar wel goedkoper, in een minder luxe uitgave. Door de eerdergenoemde bescheidenheid hebben ze er geen probleem mee dat alles wat minder mooi is. Het gaat hier niet om ‘schitterend’ maar meer over ’goed genoeg’. Hoe een huis er van binnen uitziet is voor velen onbelangrijk maar als ze naar hun werk gaan staan ze er picco bello op want het baantje is nummer een.

Wat ik ook geleerd heb door naar een ander land te gaan is dat je daar nieuwe kansen in je leven kunt creëren en dat je niet vanaf je 50ste op je werk moet zitten afwachten totdat je ‘eruit’ kunt. Ik wilde op m’n 55ste nog iets anders; dat kan en geeft je leven een nieuw elan.
Ik heb altijd geweten dat er hier eerst enkele jaren van verkenning zouden zijn. En dan wilde ik nuttig vrijwillerswerk gaan doen maar nog liever dat het een betaald baantje zou zijn. Maar op dat laatste durfde ik toen nog zelfs niet echt te hopen. Toen ik in Bangkok begon Engels te leren wist ik niet precies wat dat ooit zou opleveren maar ik wist wel dat het iets op zou leveren. Inspanningen leveren meestal iets op. Je dagen tot je 65ste uitzitten op de verkeerde plek is zonde. Ik moet daar bij zeggen dat ik een leuke job had enprima collega’s maar ik wilde een andere inhoud. Terwijl ik dit schrijf denk ik bijvoorbeeld terug aan Edwin van de Sar die onlangs gestopt is met keepen. Hij deed het nog zo goed en had er nog zoveel plezier in dat hij op z’n besluit om te stoppen terug wilde komen en naar Sir Alex stopte om z’n contract nog een jaar te laten verlengen. Na dat gesprek besloot hij toch om maar te stoppen. Zijn definitieve besluit was vooral ingegeven door het feit dat hij niet wilde dat hij minder zou gaan functioneren en daardoor minder glorieus de geschiedenisboeken in zou gaan. Ook wilde hij meer aandacht aan z’n gezin besteden. Ik vind het allemaal maar vreemd. Het gaat erom dat je graag voetbalt en ik denk dat je dat dan ook zo lang mogelijk moet doen. En je gezin; je vrouw en kinderen zijn al lang aan de situatie gewend en als Edwin nu in het weekend meer thuis is merkt hij dat zijn kinderen naar hun vriendjes zijn gegaan en hij op dvd’tjes naar z‘n successen terug kan zitten kijken. Ga door of zoek iets anders en kijk niet naar cijfers die andere mensen hebben uitgevonden. Vutter zijn op je 57ste; heel leuk als je genoeg te doen hebt of als je baalt van je baantje maar van de andere kant als je nog energie en inspiratie hebt, zoek dan nieuwe mogelijkheden in je leven en zeker als je nog niet bereikt hebt wat je eigenlijk wilde bereiken. Er is altijd genoeg tijd om de mens te worden die je graag wilt zijn al moet je daar 10.000 km voor omfietsen.

Mensen dit was het dan weer. Bedankt dat jullie de vier blaadjes weer doorgeknokt hebben.
Over de komende spannende en historische verkiezingen ga ik zeker weer het nodige op papier zetten en als de ontwikkelingen daar aanleiding toe geven zelfs nog meer. Leuk om zelfs reacties vanuit het vakantieadres te ontvangen. Heel erg bedankt daarvoor ! Graag tot de volgende keer !

Met vriendelijke groet,
Ton